Στην σημερινή Ελλάδα, όλα έχουν πάει τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια πίσω, λόγω της οικονομικής δυσχέρειας που βιώνει η χώρα. Πάντα σε περιόδους κρίσης, η τέχνη ανθεί, δημιουργείται μέσα από δύσκολες καταστάσεις. Πιθανότατα για να βρει ο άνθρωπος αντιστάσεις απέναντι στα δεινά του, καλλιεργεί αυθόρμητα την δημιουργική του πλευρά. Είναι ένας τρόπος επιβίωσης. Σε μια τέτοια κατάσταση παρακολουθούμε την γέννηση πολλών θεατρικών σχημάτων και ιδιαίτερα ομάδων που προάγουν το μοντέρνο και το μεταμοντέρνο είδος θεατρικής γραφής πάνω στη σκηνή. Ένα είδος γραφής, δηλαδή, που σπάει την ευθύγραμμη λογική πορεία των πραγμάτων, που κινείται έξω από τα παραδοσιακά συμβατικά πλαίσια (ρεαλιστική γραφή).

Το τατουάζ ή δερματοστιξία, όπως αποδίδεται στα ελληνικά, είναι μια διαδικασία μόνιμης τροποποίησης του σώματος, ίσως η περισσότερο διαδεδομένη σε όλο τον κόσμο, το νόημα της οποίας διαφοροποιείται ανάλογα με τον κάθε λαό, τον κάθε άνθρωπο, ακόμη και με την ιστορική στιγμή που δημιουργείται. Οι ερμηνείες των συμβόλων που χρησιμοποιούνται δεν είναι εύκολο να κατανοηθούν, καθώς το μέσο που χρησιμοποιεί, το σώμα, είναι ήδη επιφορτισμένο με νόημα, δυσκολεύοντας ή διαστρεβλώνοντας, πολλές φορές, το αρχικό νόημα της εικόνας. Αντίθετα, η δυναμικότητα του μηνύματος προκύπτει από αυτόν το συνδυασμό. Το ήδη επιφορτισμένο με νόημα σώμα, σε σχέση με το νόημα των συμβόλων που παρουσιάζονται, είναι πολλές φορές αρκετό για να μην περάσει απαρατήρητο.

Στο τέλος της δεκαετίας του '60 στην Αμερική, εμφανίζεται η Σωματική Τέχνη ή Body Art, μία τάση σαφώς συγγενής με τις προθέσεις του Happening. Πρόκειται για μία τέχνη που αποκτά υπόσταση χρησιμοποιώντας ως μέσο το ανθρώπινο σώμα, είτε μπροστά στο κοινό είτε σε ιδιαίτερο χώρο, οπότε για τη δημοσιοποίηση απαιτούνται φωτογραφίες, ταινία ή video.